Rom/coms en Toneelstukke

Liewe Sussie,

Nog 'n week nader aan die wenpaal. Julle is seker nou al baie opgewonde en gereed om die nuwe aankomeling te verwelkom. Rooi tapyt, blaasorkes en al.

Hier ter plaatse nie veel tyding nie. Ek het Maandag boekklub gehad by Penny se huis. Sy het 'n dadelkoek voorgesit. Dit was lekker maar die dadels was nie kleiner gesny nie, dit was die soort koek waar jy elke keer so 'n groot taai dadel tussen jou tande kry. Ek het nie een vd snye geneem wat reeds op die bord gereedgestaan het nie; ek het net 'n baie smal skyfie afgesny sodat ek nie hoef te staan met 'n bekvol dadeltande nie.

Daar was 'n mooi klompie boeke maar ek het niks huis toe geneem nie want ek het reeds 'n wavrag boeke wat gelyk opgedaag het vir my by die bib. Ek bespreek die nuwe boeke wat ek in die resensies sien, en dan laat weet die bib my sodra dit beskikbaar is. Ek hou daarvan as daar so een of twee per week aankom, maar partymaal, soos Shakespeare in 'n ander konteks gesê het, "they come not in single spies, but in battalions!"

Heather is weer tuis nadat sy by haar pa en stiefma gaan bly het vir 'n rukkie om tot verhaal te kom. Haar man het verlof moes neem om by die huis te bly en sy kinders op te pas. Haar stiefma het glo vir hom goed die kop gewas en Heather sê van sy terug is, is hy baie meer hulpvaardig en ondersteunend. Sy is nog ver van gesond af, sy is op anti-depressants en sy gaan hd week 'n spigiater sien. Dat hy oor haar spige kan gaan.

Ek het gesê ek sal haar Dinsdagoggend kom haal dan gaan ons fliek toe. Jammer genoeg sal ek 'n rom/com moet gaan sien, want dit is al waarvan sy hou. Miskien sal ek een van haar anti-depressants moet afbedel as ek daar uitstap. Sy wil Monte Carlo gaan sien.

Hier is 'n resensie: This is the kind of movie that adult-you (by which I mean, adult-me) can only bemoan as trite, nonsensical, shallow and beyond all, hopelessly predictable. Small town girl goes to Paris, masquerades as an heiress, ends up in Monte Carlo and falls for a wealthy French philanthropist, but is wracked with guilt because she is living a lie… how will it end? Oh, the suspense!

Ag nouja, om vir Heather fliek toe te neem is my filantropiese werk. Ek het 'n jaar lank elke week saam met haar rom/coms gaan sien by die Woensdag-oggend mums and bubs sessies elke keer wat sy 'n bybie gehad het en glo my ek was dankbaar toe daardie kinders 'n jaar oud was en sy weer gaan werk het.

Sussie, ek kan jou nie sê die ure se hope drek wat ek al moes deursit saam met haar nie. Ek kan nie die titels onthou nie, my brein het 'n genadige sluier daaroor getrek. Ek onthou net 'n paar van die ergste nagmerries: die onbeskryflike horrors van 27 Dresses en Mamma Mia is vir altyd in my geheue ge-ets met hydrochloric acid.

Ek hoop sy kom gou oor haar depressie dat sy weer kan gaan werk en ek haar nie elke week hoef op te kikker met 'n rom/com nie. Hoekom is daar nooit 'n tekort aan robbies by die baaiskoup nie?

Een genade, ons het nie 'n bybie by ons nie en ons sit nie tussen 'n regiment ander vrouens met bybies nie. Party gee bottels, ander borsvoed, ander ruil doeke om op die tafels wat voorsien word langs die mure. Mums and Bubs is 'n goeie ding in 'n land waar daar nie nannies is nie - ten minste kan die ma's dan ook uitgaan en 'n fliek sien, maar hoekom dink bioskope se bestuurders dat ma's met bybies net rom/coms wil sien? Stoot jy jou brein uit saam met die nageboorte?

Vrydag was ek en Carla by Michael die Voetvent om ons tone te laat optert, maar ons het nie agterna gaan eet soos gewoonlik nie, want albei van ons het 'n effense maagkwaal gehad. Niks ernstigs nie, net een van daardie 24-uur gastro-bugs wat 'n mens kry. Ek het haar by haar huis afgelaai en 'n paar inkopies gaan doen.

K het Vrydag opgedaag sodat sy saam met D kon kyk na die rugby. Die gratis kanale wys nie al die wedstryde nie, maar ons het Foxtel en hulle wys alles, soos dit plaasvind.

Toe die rugby klaar is, het ons gekyk na nog 'n episode van The Borgias, 'n gawe historiese (of histeriese!) reeks. Jeremy Irons speel die Pous Alexander VI alias Rodrigo Borgia. Jy sal hom onthou as Charles Ryder in Brideshead Revisited. Briljante akteur. Ons het tydelik ons Classic Movie Nights agter op die Aga gesit en ons kyk na 'n Borgia episode wanneer K oorslaap.

Saterdagmiddag het ek en K teater toe gegaan om Clybourne Park te sien. Dit is 'n toneelstuk wat 'n Pulitzer gewen het, en welverdiend ook. Die twee dele vind plaas in dieselfde huis en met dieselfde tema, maar vyftig jaar uitmekaar, in die 50s en in die huidige tyd. Dit het baie humor gehad en baie stof tot nadenke. Ek dink 'n kind vd apartheid-era soos ek kon die stuk baie beter begryp as my Australiese landgenote wat net die boonste laag sien.

MTC’s latest production Clybourne Park, the Pulitzer prize-winning play by Bruce Norris, is a frank and honest depiction of the racial tension in northern American cities in the 1950’s and raises the question of what, if anything, has changed in our attitudes in the subsequent years.

In 1959, in the affluent Chicago suburb of Clybourne Park, a white couple is forced to consider the impact that selling their home to a black family will have on the neighbours they are leaving behind.  Fast-forward fifty years, and a young white couple tries to go forward with their plans to demolish the same, though now sadly decrepit, house and rebuild – with considerable resistance from their soon-to-be (black) neighbours.

Tydens die toneelstuk was daar 'n gewoel in die gehoor - die akteurs het die verhoog verlaat en die huisligte het aangeskakel vir so 'n tien minute. Blykbaar het iemand flou geword/ hartaanval gehad/ bewusteloos neergesak … ek weet nie, maar die paramedics het gekom en die persoon uitgedra. Hulle het om verskoning gevra en die spel hervat - no worries, ons het gou weer in die storie gekom. Ek is jammer vir die persoon wat siek geword het en ek hoop hulle is beter. Slegte tyd om siek te word, die kaartjies is duur!

Ons was weer betyds tuis om te sien hoe NZ vir Frankryk kafdraf. Ek laat nie skoot-etery toe nie, hulle moes die pause-knoppie druk en kom aansit. Verder gekyk toe hulle klaar geëet  het.

Ek het vis in die oond gebak en gestoomde groente daarby voorgesit. Agterna het hulle gestoofde appels geëet wat ek gemaak het by groot maat om te vries. Daar is nou sulke lekker appels beskikbaar en baie goedkoop ook.

Ek was baie jammer om te hoor dat Paul en Kitty uitmekaar is. Jy het my niks daarvan gesê nie, dis maar die eerste tyding wat ek kry. Gelukkig dat daar nie kinders is nie. Wat het skeefgeloop? Sal sy op die dorp bly? Awkward. Dis so 'n klein plekkie.

Ek sal afsluit met die weerberig: die son skyn, maar dit is koud. Ek hang nog steeds my wasgoed binneshuis soos heel winter. En op daardie domestic noot, gegroet tot aankomde week.

Love, Suster Katrien  |NœY